یک مطالعه جدید کشف کرده است که سایر منظومه‌های خورشیدی احتمالا  شمار زیادی از سیارات را در خود دارند که می‌توانند محل سکونت زندگی فرازمینی باشند.

این تحقیق نشان می‌دهد که برخلاف منظومه شمسی ما که تنها یکی از کرات در آن (کره زمین) شرایط مناسبی برای شکوفایی حیات دارد، سایر مناطق این کیهان میزبان شمار زیادی از سیارات قابل سکونت است.

دانشمندان در جست‌وجوی حیات در نقاط دیگر این عالم هستند و مرتب سیاراتی را در«منطقه‌های قابل سکونت» جست‌وجو می‌کنند که به اندازه کافی از خورشید خود فاصله داشته باشند تا آب موجود در آن‌ها به سرعت بخار نشود و به اندازه کافی هم به آن نزدیک باشند تا آب منجمد نشود.

محققان فکر می‌کنند که کشف سیارات در فاصله مناسبی از خورشید خودشان که به منطقه گولدیلاکس معروف است، یکی از بهترین امیدها در پیدا کردن حیات فرازمینی در سایر مناطق این کیهان است.

این مطالعه جدید با مشاهده یک سیستم سیاره‌ای معروف و نسبتاً نزدیک، معروف به تراپیست - ۱(Trappist-1)، که حداقل سه سیاره در منطقه قابل سکونت خود دارد، آن امید را دامن زده است.

«استفان کین»، اخترشناس از «یو سی ریورساید» که رهبری این مطالعه را برعهده دارد و نتیجه بررسی‌های آن همین هفته در مجله آسترونومیکال ژورنال منتشر شده است، گفت:«این امر که امکان دارد یک خورشید حداکثر سیاره های قابل سکونت را داشته باشد، باعث تعجب من است، و چرا خورشید ما تنها یک سیاره قابل سکونت دارد؟ به نظر منصفانه نیست.»

برای فهمیدن این نکته که یک منظومه خورشیدی چند سیاره قابل سکونت را می‌تواند پشتیبانی کند، محققان یک مدل‌سازی کرده‌اند که به آنها امکان می‌دهد تا سیاراتی در اندازه‌های مختلف را در حرکت به دور خورشیدهای خودشان، شبیه‌سازی کنند. در آن مدل، تعامل آن سیارات بر گرد خورشید خود در یک دوره زمانی فرضی چند میلیون‌ ساله شبیه‌سازی شده است.

پژوهشگران دریافتند که یک ستاره مانند خورشید ما می‌تواند تعداد شش سیاره را که آب مایع و شرایط قابل سکونت را هم دارا باشند، پوشش دهد. انواع دیگری از خورشیدها می‌توانند هفت سیاره را کاملا حمایت کنند.

اگر تعداد سیارات بیشتر از این باشد، به یکدیگر بسیار نزدیک می‌شوند و مدار چرخشی خود را برهم می‌زنند.

این تحقیق همچنین این دلیل را روشن کرد که جهان ما سیاره مسکونی نسبتا کوچکی دارد و شرایط هم می‌تواند آن را تغییر دهد. بخشی از مشکل منظومه ما این است که سیارات آن بر مدار بیضوی در حرکت هستند. اگر مسیر حرکت سیارات منظم‌تر و دایره‌ای بود، احتمال برخورد آن‌ها به حداقل می‌رسید و به آن ترتیب، مدارهای پایدارتری می‌داشتند.

این مطالعه می‌گوید که شاید سیاره مشتری شایسته سرزنش باشد، چرا که منظومه شمسی ما را غیرقابل سکونت کرده است. این سیاره بیش از اندازه بزرگ است (دو و نیم برابر حجم سایر سیارات تشکیل دهنده این منظومه است) که باعث می‌شود فضای زیادی را اشغال کند و همه چیز را در اطراف خود مختل کند.

کین گفت: «این سیاره تأثیر زیادی بر مسکونی بودن سیاره ما دارد، زیرا حجم زیاد آن سایر مدارها را مختل می‌کند.»

این تحقیق اکنون می‌تواند به شناسایی سایر منظومه‌های خورشیدی کمک کند که ارزش اکتشاف برای یافتن حیات احتمالی دارند. این تحقیق می‌تواند از طریق تلسکوپ‌های ناسا نظیر «رصدخانه سیارات خارجی قابل سکونت در آزمایشگاه جت پروپالژن» که با تفحص در کیهان می‌کوشد تا جهان‌هایی را بیابد که با داشتن شرایط مناسب، بتوانند محل قابل سکونت باشند، ما را از وجود چنان جهان‌هایی آگاه کند.